Lidhje autentike apo iluzion? Çfarë na mëson Jung për veten dhe të tjerët

Lidhje autentike apo iluzion? Çfarë na mëson Jung për veten dhe të tjerët

A të ka ndodhur ndonjëherë të takosh dikë dhe të ndjesh menjëherë, pa e ditur mirë pse, se ajo person duhet të bëhej pjesë e jetës tënde? Nuk po flas vetëm për marrëdhënie romantike, por për çdo lidhje të rëndësishme. Një miqësi e thellë, një bashkëpunim i papritur, një mentor, apo edhe një i panjohur që shfaqet pikërisht në momentin kur kishe nevojë. A është vërtet vetëm një rastësi? Apo ka diçka më të thellë në lojë, diçka që pasqyron atë që ndodh në botën tënde të brendshme?

Në këtë video do të eksplorojmë çfarë mendonte Carl Jung për lidhjet e rëndësishme dhe pse disa njerëz duket se janë të destinuar të bëhen pjesë e jetës sonë. Do të zbulojmë se si mendja jonë e pavetëdijshme ndikon te njerëzit që tërheqim, si sinkroniciteti mund të zbulojë një përafrim të thellë dhe si të dallojmë një lidhje autentike nga një iluzion i çastit. Por mbi të gjitha, do të të bëjmë një pyetje themelore. Para se të jesh në gjendje të njohësh personin e duhur, a ke mësuar të njohësh veten?

Carl Jung nuk besonte në rastësi. Sipas tij, ngjarjet dhe njerëzit që hyjnë në jetën tonë kanë një kuptim simbolik.

Çdo marrëdhënie pasqyron diçka brenda nesh, diçka shpesh e fshehur në pavetëdije. Kur dikush hyn në jetën tënde dhe të duket çuditërisht i njohur, sikur e njihje prej kohësh, Carl Jung do ta përkufizonte këtë si sinkronicitet, një rastësi domethënëse që shkon përtej logjikës.

Është ai moment kur bota jote e brendshme përputhet në mënyrë perfekte me realitetin e jashtëm. Këto takime nuk janë thjesht rastësi. Janë pasqyrime të gjendjes tënde të brendshme, pasqyra që vijnë për të të ofruar njohuri, shërim, ose ndonjëherë, një sfidë për t'u përballur. Por kjo nuk do të thotë se çdo lidhje intensive është e destinuar të zgjasë.

Pavetëdija nuk shqetësohet për komfortin, kërkon rritjen. Ndonjëherë, njerëzit që kanë ndikim më të madh mbi ne janë ata që sfidojnë plagët tona më të thella.

Nëse e ke gjetur veten të bllokuar në të njëjtat modele marrëdhëniesh, braktisje, mosgatishmëri emocionale, konflikt, Carl Jung nuk do ta quante fat. Do të thoshte se është zëri i pavetëdijes tënde që manifestohet. Psikika jonë është në kërkim të vazhdueshëm të plotësisë, dhe derisa të nxjerrim në dritë atë që mbetet e fshehur, do të vazhdojmë të përsërisim të njëjtat modele. Është për këtë arsye që disa dinamika duken kaq të njohura.

Jo sepse janë të drejta, por sepse janë të pazgjidhura. Nuk je i bllokuar nga një mallkim. Thjesht po sheh edhe një herë atë që brenda teje kërkon shërim. Për shembull, nëse je rritur duke u ndjerë i padukshëm, mund të jesh i tërhequr pavetëdijshëm nga partnerë që injorojnë nevojat e tua. Jo sepse dëshiron atë dhimbje, por sepse pavetëdija jote po përpiqet ta kuptojë, t'i japë kuptim, ndoshta edhe të rishkruajë atë histori.

Por derisa të bëhesh i vetëdijshëm për këtë, modeli do të vazhdojë të përsëritet. Kjo është arsyeja pse vetëdijësimi është hapi i parë i vërtetë drejt ndryshimit. Derisa të shkosh te rrënja e problemit, do të vazhdosh të ngatërrosh simptomat me shkakun. Do ta quash fat të keq, destin, ose zhgënjim, kur në të vërtetë është vetëm pasqyrimi i një bindjeje të pazgjidhur që jeton brenda teje.

Dhe Jung besonte se udhëtimi i individualizimit, procesi i thellë dhe personal i të bërit ai që je vërtet, përtej maskave dhe pritshmërive, ishte themeli i çdo lidhjeje autentike. Kur je i fragmentuar, kur pjesë të teje mbeten në hije ose refuzohen, do të kesh tendencë të tërheqësh njerëz që pasqyrojnë të njëjtën fragmentim. Marrëdhënie të paqëndrueshme, të ngatërruara, plot me luftë të brendshme.

Por kur fillon të integrosh të gjitha pjesët e vetes, kur e njeh dhe e pranon veten plotësisht, diçka ndryshon. Nuk tërheq më nga nevoja apo mungesa, por nga tërësia. Dhe lidhjet që dalin nga ai hapësirë kanë një cilësi krejtësisht të ndryshme. Janë më të vërteta, më të thella, më të lira.

Kjo nuk është vetëm një metaforë. Është diçka reale, psikologjike dhe energjike. Shumë kërkojnë personin e duhur pa u bërë personi në gjendje për ta njohur atë. Pyet veten pse tërheq ata që nuk të vlerësojnë. Pyete veten, a e vlerësoj vërtet veten? Kur marrëdhënia jote me veten ndryshon, edhe bota përreth teje transformohet.

Ka një rrezik të hollë por të rëndësishëm në ngatërrimin e sinkronicitetit me projektimin. Kur ndjen një tërheqje të fortë ndaj dikujt, ndalo dhe pyet veten, a është vërtet një përafrim autentik? Apo thjesht po projektoj nevojat e mia të paplotësuara?

Jung shpjegonte se gjithçka që nuk njohim në vetvete ka tendencë të projektohet tek të tjerët. Kështu, nëse je ndjerë ndonjëherë i tërhequr nga siguria e dikujt, nga pasioni i tij ose nga drita e tij, është e mundur që ti të kesh mohuar ato cilësi brenda vetes. Personi tjetër bëhet atëherë një pëlhurë, një reflektim i asaj që ende nuk ke integruar.

Rreziku lind kur tjetri nuk arrin të mbajë idealin që ke projektuar mbi të. Në atë pikë, iluzionet thyhen dhe vjen zhgënjimi. Jo sepse personi tjetër ka ndryshuar, por sepse në të vërtetë nuk e ke parë kurrë me të vërtetë. Po shikoje një pjesë të vetes të pasqyruar mbi të. Si ta njohësh pra ndryshimin midis projektimit dhe lidhjes autentike?

Lidhja e vërtetë sjell paqe, jo konfuzion. Të bën të ndjehesh i qendërzuar, jo i destabilizuar. Nuk e gjen veten duke ndjekur, duke provuar, duke detyruar. Ndihesh i pranuar, por mbi të gjitha ndihesh vetvetja. Një nga mësimet më të nënvlerësuara të Jung është rëndësia e intuicionit.

Sipas tij, pavetëdija nuk shprehet me fjalë, por përmes ndjesive, ato rryma të holla që rrjedhin nën sipërfaqen e logjikës, ajo tension i pashpjegueshëm, ai zë i heshtur që ndjen brenda. A e ke injoruar ndonjëherë atë ndjesi të vazhdueshme se diçka nuk shkonte? A ke vazhduar një marrëdhënie pavarësisht sinjaleve, duke i thënë vetes se ishe shumë i ndjeshëm, shumë i pasigurt, shumë emocional? Megjithatë trupi yt e dinte. Intuicioni yt po përpiqej të të fliste.

Kjo është e vërteta. Lidhja autentike nuk bën zhurmë. Nuk bërtet për t'u njohur. Pëshpërit. Dhe nëse ke bërë punën e brendshme të nevojshme për të qetësuar zhurmën e frikës dhe pasigurisë, atëherë do të jesh në gjendje ta ndjesh atë, të qartë dhe të pakonfuzueshme.

Një nga mitet më të mëdha të kulturës moderne është ideja se dashuria duhet të jetë intensive për të qenë autentike. Se vetëm emocionet e forta, ngjitjet marramendëse dhe rëniet shkatërruese janë prova e një pasioni të vërtetë. Por Jung do të kujtonte se kaosi nuk është lidhje dhe se lufta nuk është një masë e thellësisë. Nëse të jetuarit e dashurisë të duket një betejë e vazhdueshme, ndalo dhe pyet veten. Për çfarë po luftoj vërtet? A është një lidhje autentike apo nevoja për t'u vlerësuar? A është dashuri apo është frika e të qenit vetëm?

Dashuria autentike kurrë nuk të kërkon të heqësh dorë nga kush je. Nuk ushqehet me lojëra pushteti, manipulime të holla ose akrobaci emocionale për t'u ndjerë mjaftueshëm. Personi i duhur nuk do të të bëjë të ndjehesh tepër, as do të të kërkojë të zvogëlohesh për t'u pranuar. Përkundrazi, do të të ofrojë hapësirë për t'u zgjeruar, për të qenë plotësisht vetvetja, pa frikë.

Para se të vazhdoj, shpresoj sinqerisht që kjo video po të pëlqen. Nëse është kështu, ndaje me dikë që mund të ketë nevojë për të. Dhe nëse dëshiron të mbështesësh punën dhe kanalin tonë, mund të lësh një donacion duke klikuar butonin e falënderimit këtu poshtë. Do të të jemi thellësisht mirënjohës. Tani le të vazhdojmë.

Këtu është një e vërtetë e vështirë për t'u pranuar. Shumë njerëz thonë se duan të takojnë personin e duhur, por nuk janë të gatshëm të lënë të shkojë atë që qartësisht nuk është bërë për ta. Kapen, justifikojnë, arsyetojnë, vazhdojnë të shpresojnë. Ndërkohë koha kalon dhe asgjë nuk ndryshon.

Jung do të thoshte «Nuk mund të rritesh në një tokë sterile. Nëse një marrëdhënie të shkakton dhimbje të vazhdueshme, nuk është një provë për t'u kaluar, është një mesazh për t'u dëgjuar. Kjo do të thotë se diçka brenda teje ende po përpiqet të shërohet përmes vuajtjes. Dhe derisa të bëhesh i vetëdijshëm për këtë, do të vazhdosh të ngatërrosh këmbënguljen me besnikërinë, dhimbjen me dashurinë».

Të lësh të shkojë nuk është një shenjë dobësie, është një akt mençurie. Është zgjedhja e guximshme për të mos tradhtuar më veten në emër të një lidhjeje. Dhe kur më në fund ndalon së zgjedhuri kaosin dhe fillon të zgjedhësh paqen, diçka ndryshon. Krijohet hapësirë. Dhe është pikërisht në atë hapësirë që personi i duhur mund të arrijë. Jo sepse e ke ndjekur, por sepse ke pushuar së kënaquri me pak.

Kur dikush është me të vërtetë i destinuar për ty, do ta dish. Jo sepse përputhet me një listë kërkesash. Jo sepse është perfekt. Por sepse prania e tij nuk të kërkon të braktisësh veten. Do të ndjehesh i qetë, i parë, i frymëzuar, por jo i mbingarkuar. Lidhja do të ftojë në rritje, pa detyrime. Do të ndjehesh vetvetja, jo një version i ndërtuar për të pëlqyer.

Dhe nuk do të duhet të ndjekësh qartësinë, do të jetë që nga fillimi. Një siguri e heshtur, një ndjesi përputhshmërie që lind nga e vërteta, jo nga dyshimi. Pra, në vend që të pyesësh veten «a është personi i duhur për mua?», provo të pyesësh «a jam vërtet unë vetja në këtë marrëdhënie?». Sepse kur je besnik ndaj kush je, njerëzit e duhur nuk do të të kalojnë pranë. Ata do të të shohin dhe do të të njohin me të njëjtën natyrshëri me të cilën ti do t'i njohësh ata.

Carl Jung mësonte se udhëtimi më i rëndësishëm është ai brenda vetes. Kur zgjedh të shikosh hijet e tua, të shërosh plagët e tua dhe të rritesh në mënyrë të vetëdijshme, diçka në ty ndryshon. Fillon të vibrosh në një frekuencë të ndryshme. Marrëdhëniet që më parë të mbanin ose të bënin të ndjehesh i bllokuar pushojnë së pasuri kuptim, nuk të pasqyrojnë më dhe pothuajse pa përpjekje fillojnë të shfaqen lidhje të reja. Nuk ke nevojë t'i ndjekësh ose t'i detyrosh.

Sepse je bërë dikush në gjendje të njohë lidhjen e vërtetë në momentin kur ajo vjen. Dhe kur kjo të ndodhë, nuk do të duket magjike. Do të duket e vërtetë. Diçka e thjeshtë. E thellë. Si të kthehesh në shtëpi. Nëse ky mesazh ka rezonuar me ty, të ftoj të ndash historinë tënde në komente. A je ende në rrugën e zbulimit?

Faleminderit që je këtu. Dhe kujto, para se të gjesh personin e duhur, bëhu personi i aftë për ta njohur atë. Është prej aty ku fillon gjithçka.

© Të gjitha të drejtat e rezervuara

$ads={2}